થઇ ગયેલું મારા સમજવામાં આવ્યું.તેનામાંનું સર્વ વાસના લીન થઇ જવાથી,પોતાના મૂળ સ્વરૂપમાં લીન થઇ
જઈને અદૃશ્ય થઇ ગયું હતું..જાગ્રત અવસ્થામાં વાસનાનો ક્ષય થતાં સ્થૂળ કે સૂક્ષ્મ શરીર દેખાતું નથી.
અને આ બાબતમાં દૃષ્ટાંત-રૂપે સ્વપ્નનો અનુભવ પ્રસિદ્ધ છે.જે શઠ પુરુષ આવા પોતાના અનુભવની વાતને
કબૂલ ના કરે,તે આ પારમાર્થિક ઉપદેશની બાબતમાં ત્યાગ કરવા યોગ્ય છે,
(સાંખ્ય-મત મુજબ) જો વાસનાને કારણરૂપ ના માનીએ તો,
જેમ,દેહના કારણથી અનુભવમાં આવતું સ્વપ્ન,તે દેહનો અભાવ થતાં,પછી જોવામાં આવતું નથી,
તેમ,દેહનો અભાવ થતાં દેહના સંયોગથી દેખાતો આ પ્રપંચ (માયા) પણ પણ પછી રહેતો નથી એમ માનવામાં આવે.
અને આમ જો હોય તો,દેહથી રહિત થયેલાને પરલોક મળવાની વાત પણ સંભવતી જ નથી અને કેવળ નાસ્તિકતા
આવીને ઉભી રહે છે.અને જો એ પરલોકના અભાવની (પરલોક નથી એવી) વાત જો સંભવતી હોય,
અને આમ જો હોય તો,દેહથી રહિત થયેલાને પરલોક મળવાની વાત પણ સંભવતી જ નથી અને કેવળ નાસ્તિકતા
આવીને ઉભી રહે છે.અને જો એ પરલોકના અભાવની (પરલોક નથી એવી) વાત જો સંભવતી હોય,
તો મહાપ્રલયમાં સર્વ સમષ્ટિ-શરીરનો ક્ષય થયા પછી આ સૃષ્ટિ પાછી ઉત્પન્ન થવી સંભવે નહિ.
પણ સૃષ્ટિ તો ઘટમાળ પ્રમાણે સદાકાળ થતી રહે છે.જે પદાર્થ અવયવવાળો છે,તેના અવયવોનો વિભાગ થઈને ક્ષય થવો-
એ અસંભવિત જ છે,એટલે આ સાંખ્યમત (આ બાબતે અહીં) કાયમ રહી શકતો નથી.
એ અસંભવિત જ છે,એટલે આ સાંખ્યમત (આ બાબતે અહીં) કાયમ રહી શકતો નથી.
(ચાર્વાક-મત મુજબ) પૃથ્વી-આદિ ચાર ભૂતો જ પરસ્પર મળી જઈ,જરાયુજ આદિ દેહના આકારે અને ઘટ-પટ આદિના
આકારે પરિણામ પામે છે-તેને જગત કહે છે.તે જગત પરમાણુ-રૂપે નિત્ય હોવાથી તેનો નાશ નથી.
આકારે પરિણામ પામે છે-તેને જગત કહે છે.તે જગત પરમાણુ-રૂપે નિત્ય હોવાથી તેનો નાશ નથી.
દેહને આકારે પરિણામ પામેલાં ચાર ભૂતોમાં 'ચૈતન્ય' તો એક 'મદ-શક્તિ' ની જેમ એની મેળે ઉત્પન્ન થાય છે.
(મદિરા બનાવવાના પદાર્થમાં (દ્રાક્ષ-મહુડો-વગેરેમાં),સમય જવાથી તેનો બરોબર ઓડ (આથો) થાય છે-
એટલે એક જાતની નશો થાય એવી શક્તિ ઉત્પન્ન થાય છે તેને 'મદ-શક્તિ' કહેવામાં આવે છે)
આવા ચાર્વાક-મતનું જો અવલંબન કરવામાં આવે તો-ચાર પ્રકારના પ્રલય માનનારાં પુરાણોનું,ઈતિહાસોનું,
વેદોનું અને સ્મૃતિ-આદિનું વ્યર્થ-પણું સિદ્ધ થાય!!
સાવ નિર્દોષ એવાં વેદ-પુરાણ,ઈતિહાસ આદિને,જો ચાર્વાક-મતવાળાઓ,પ્રલય,ધર્મ,અધર્મ-વગેરેના નિર્ણયની બાબતમાં
અપ્રમાણ-રૂપ ગણે,તો લોભ-દ્વેષ-વિષયલાભ-વગેરે અસંખ્ય દોષો વડે દુષિત,અને સાવ મિથ્યા
અપ્રમાણ-રૂપ ગણે,તો લોભ-દ્વેષ-વિષયલાભ-વગેરે અસંખ્ય દોષો વડે દુષિત,અને સાવ મિથ્યા
એવા ચાર્વાકના વાક્યને કેમ 'પ્રમાણ-રૂપ' કહી શકાય?
જગતનો ઉચ્છેદ થાય છે-એવો જેમનો કહેવાનો હેતુ છે,તેવો ચાર્વાક-મત (અહીં આ બાબતે) આદર
આપવાને યોગ્ય નથી.હે રામચંદ્રજી,એ વાતને બાજુએ રાખી હું તમને બીજી વાત કહું છું તે તમે સાંભળો.