અહો,આટલા કાળ સુધી અજ્ઞાન-રૂપી શત્રુએ મારા વિવેક-રૂપી-સર્વસ્વને હરી લઈને મને કચડી નાખ્યો હતો,પણ હવે, મારા સ્વ-રૂપમાંથી જ ઉત્પન્ન થયેલી વિષ્ણુ ની અનહદ કૃપાથી,એ સઘળું સમજવામાં આવતા,તે શત્રુને મેં તોડી નાખ્યો છે,અને સઘળું-સર્વસ્વ (વિવેક-વગેરે) પાછું મેળવીને બધું ઠીક કરી લીધું છે.
મેં હવે, મારા,મારા 'શરીર-રૂપી-ઝાડ'ની બખોલમાંથી,'બ્રહ્મ-વિષય-રૂપી-મંત્ર' વડે,
'અહંકાર-રૂપી પિશાચ' ને કાઢી મુક્યો છે,એટલે તે (શરીર) અત્યંત પવિત્ર થયું છે અને ખીલ્યું છે.
દુષ્ટ 'આશાઓ-રૂપી-દોષો' નો નાશ થવાને લીધે,'મોહ-રૂપી-દારિદ્રય' ટાળી જવાથી,
હું 'વિવેક-રૂપી-ધન'ને પ્રાપ્ત કરીને મહા-સમર્થ થયો છું.
જે જાણવાનું છે તે સર્વ જાણી લીધું,અને જે કંઈ જોવાનું હતું તે સર્વ જોઈ લીધું.
અને હવે મને એવો પુરુષાર્થ પ્રાપ્ત થયો છે કે-જે પછી બીજું કંઈ પામવાનું બાકી રહેતું નથી.
મારું 'મોહ-રૂપી ઝાકળ' ટાળી ગયું છે,'વાસના-રૂપી ઝાંઝવાં' ના પાણી શાંત થઇ ગયા છે,અને
'પરમાત્મા-રૂપી-વિશાળ ભૂમિ' ને પ્રાપ્ત થયો છું.
વિષ્ણુ ની સ્તુતિ કરવાથી,વિષ્ણુ ને પ્રણામ કરવાથી,વિષ્ણુ ની પ્રાર્થના કરવાથી અને શમ-નિયમના પ્રભાવથી,મને આ 'મહા-સમર્થ આત્મા' જોવા મળ્યો છે અને સ્પષ્ટ રીતે જાણવામાં આવ્યો છે.
અહંકારના પદને ઓળંગીને રહેલો,અને સનાતન બ્રહ્મ-રૂપ આ સમર્થ આત્મા,
ઘણા સમયે આ વિષ્ણુની કૃપાથી જ મારા સ્મરણમાં (બુદ્ધિમાં) આવ્યો છે.
જેમ,મૂર્ખ મનુષ્યને રાત્રે જંગલમાં પિશાચ હેરાન કરે છે,
તેમ,લાંબા સમય સુધી આ અહંકાર-રૂપી શત્રુએ જ મને ઘણો પરેશાન કર્યો હતો.
વાસનાઓ,તૃષ્ણાઓ,જન્મ-મરણ,કામ,ક્રોધ,લોભ,સુખો અને આશાઓ-રૂપી પાશોથી હું બંધાયો હતો.
પણ હવે મારા આત્માએ પોતાની ચતુરાઈથી (વિચારથી) શ્રી વિષ્ણુ નું રૂપ ધારણ કરીને મારા વિવેકની
સંપત્તિને ધારણ કરી છે.આત્મજ્ઞાન-રૂપી પ્રકાશ થતાં તે અહંકાર હવે મારા જોવામાં આવતો નથી.
જેમ,દીવો,શાંત થતા,ફરી તે દીવાનો પત્તો (અંધકાર થવાને ને લીધે) મળતો નથી,
તેમ, 'મન-રૂપી-ગુફા'માં રહેનારો 'અહંકાર-રૂપી યક્ષ' શાંત થતા,હવે મને તેનો પત્તો મળતો નથી.
આ જગતમાં જ્ઞાનને પામેલો,હવે, હું શાંત થાઉં છું અને પરમસુખ માં રહું છું.
સ્વરૂપ ના વિચારને લીધે,અહંપદ (અહંકાર) શાંત થઇ ગયું તો-
હવે મોહ ક્યાંથી?દુઃખો ક્યાંથી? દુષ્ટ આશાઓ ક્યાંથી? અને ચિંતાઓ પણ ક્યાંથી?